به تدریج با فراگیر شدن اینترنت بی سیم، مفهوم اینترنت اشیاء تکامل یافت، سنسورهای قوی و پیچیده توسعه پیدا کردند و انسان ها متوجه شدند که این تکنولوژی علاوه بر یک ابزار حرفه ای، می تواند همچون یک ابزار شخصی باشد.
اگرچه مفهوم اینترنت اشیاء از سال ۱۹۹۹ نام گذاری شد، اما این تکنولوژی، دهها سال است که در حال توسعه است. به عنوان مثال، در اوایل ۱۹۸۰، اولین دستگاه اینترنتی، یک ماشین نگهداری و تحویل نوشابه در دانشگاه کارنگی ملون بود. برنامه نویسان توانستند که از طریق اینترنت به این ماشین متصل شده و وضعیت آنرا بررسی نمایند و اینکه بتوان از راه دور آنرا مدیریت کرده و به مشتری سرویس دهی کند.
اینترنت اشیاء (Internet Of Things) یک سیستم مرتبط با تجهیزات محاسباتی، ماشین های دیجیتالی و مکانیکی، آبجکت ها، حیوانات و یا انسان است که دارای شناسه منحصر بفرد بوده و توانایی انتقال داده روی شبکه، بدون نیاز به تعامل و دخالت انسان-با-انسان یا انسان-با-کامپیوتر را دارد.
یک شیء در اینترنت اشیا می تواند یک انسان، یک مزرعه پر از حیوان با bio-chip transponder (یک وسیله الکترونیکی است که زیر پوست حیوانات برای تولید یک شناسه منحصربفرد نصب می شود)، یک اتومبیل با سنسور داخلی هشداردهنده تنظیم باد لاستیک ها، یا هر شیء طبیعی یا دست ساز باشد که قابلیت تخصیص آدرس IP روی آن و توانایی انتقال دیتا روی بستر شبکه را دارد.
اینترنت اشیاء ، تکامل یافته‌ی همگرایی تکنولوژی های بی سیم، سیستم های میکرو الکترومکانیکی (MEMS)، سرویس های میکرو و اینترنت است. این همگرایی بین تکنولوژی های عملیاتی (Operational Technology (OT و فناوری اطلاعات (Information Technology (IT به آنالیز داده های تولید شده توسط ماشین و بهبود آن کمک شایانی کرده است.
Kevin Ashton مؤسس و مدیر اجرایی مرکز Auto-ID در دانشگاه MIT برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ در ارائه خود، از اینترنت اشیاء نام برد. ایشان عضو تیمی بود که توانستند با تگ های RFID، اشیاء را به اینترنت متصل کنند. در ادامه به یک سری پتانسیل های اینترنت اشیاء که توسط Ashton ارائه شد، اشاره می کنیم:
– امروزه، کامپیوترها و در نهایت اینترنت، تقریبا به صورت کامل برای تولید محتوا، به انسان وابسته است. نزدیک به حدود ۵۰ پتابایت (هر پتابایت معادل ۱۰۲۴ ترابایت است) دیتا که در اینترنت موجود است، از طریق انسان با تایپ کردن، رکورد کردن، عکس گرفتن و اسکن بارکد تولید شده است.
– مشکل، محدودیت در زمان، توجه و دقت انسان ها است. همه‌ی اینها به این معنی است که انسان ها در ثبت و ضبط اطلاعات درباره اشیاء در دنیای واقعی، خیلی خوب نیستند. اگر کامپیوترهایی بود که درباره همه چیز اطلاعات می داشت، باز هم مواردی برای دانستن در مورد اشیاء وجود داشت و اگر می توانستیم که با استفاده از داده ای که آنها بدون هیچ گونه کمک از ما جمع آوری کردند، به ردیابی و محاسبات همه چیز بپردازیم، این بسیار به صرفه جویی در زمان و هزینه کمک می کرد.
افزایش روز افزون استفاده از آدرس IPv6، یک فاکتور مهم در توسعه اینترنت اشیاء است. به گفته‌ی آقای استیو لیبسون، این گسترش فضای آدرس به این معنی است که می توان به هر اتم روی سطح زمین، یک آدرس IPv6 اختصاص داد و هنوز هم به اندازه کافی، تعداد آدرس IPv6 برای بیش از ۱۰۰ کره زمین هم وجود دارد. به عبارت دیگر، انسان ها به راحتی می توانند به هر شیء روی کره زمین، آدرس IP اختصاص دهند. افزایش تعداد تجهیزات هوشمند و همچنین مقدار داده ای که این تجهیزات تولید می کند، نگرانی های جدیدی از جمله حریم خصوصی، قدرت در داده ها و امنیت را بوجود می آورد.
امروزه برنامه های کاربردی اینترنت اشیاء در بیشتر صنایع وجود دارد، از جمله: کشاورزی، مدیریت ساختمان، پزشکی، انرژی و صنعت حمل و نقل. این موضوع، ارتباط مستقیم با هماهنگی بیش از پیش مهندسان الکترونیک و توسعه دهندگان نرم افزار که روی محصولات و سیستم های اینترنت اشیاء کار می کنند، دارد.